Kloroflorokarbon (CFC), karbon, flüor, klor ve hidrojenden oluşan organik bileşik­lerin ortak adıdır. CFC’ler piyasada Freon ticari markası altında üretilir. 1930’larda geliştirilen CFC’ler II. Dünya Savaşı’ndan sonra yaygın olarak kullanılmaya başladı. Halojenleştirilmiş hidrokarbonlar olan bu maddeler, özellikle de trikloroflüorometan (CFC-11 ya da F-ll) ve diklorodiflüorometan (CFC-12 ya da F-12) aerosol spreylerde, soğutucularda, çözücülerde ve köpük üfleyici maddelerde geniş ölçüde kullanılmıştır. Bu kullanım yaygınlığı söz konusu maddele­rin zehirli ve yanıcı olmamalarından ve sıvı halden gaz haline (ve tersine) kolayca dönüştürülebilmelerine dayanır.

Ticaret ve sanayi açısından ne kadar değer­li olsalar da, CFC’ler önemli çevre sorunları yaratmıştır. 1970’lerde çeşitli bilim adamla­rının yaptıkları incelemeler sonucunda, atmosfere salınan CFC’lerin stratosferde bi­riktiği ve buradaki ozon katmanı üzerinde yıkıcı bir etki yarattığı anlaşılmıştır. Stratos­ferin ozon katmanı, yeryüzündeki canlıları Güneş’ten gelen morötesi ışınımın zararlı etkilerine karşı korur; ozon miktarındaki en küçük bir azalma bile insanlarda deri kanse­rinin artmasına ve pek çok organizmada genetik hasarlara neden olabilir. Stratosfer­de CFC’ler Güneş’in morötesi ışınımının etkisiyle ayrışır ve bileşimlerindeki klor atomlarını açığa çıkarırlar. Bu atomlar da ozon molekülleriyle tepkimeye girerek on­ları yok eder.

Ozon katmanının incelmesi ve bunun ya­rattığı tehlikelerin karşısında duyarlılığın artması sonucunda 1970’lerin sonunda ABD, Kanada ve İskandinav ülkelerinde aerosol spreylerin kullanımı yasaklandı. 1990’da 93 ülke yüzyıl sonuna kadar ozon katmanını tahrip eden kimyasal maddelerin üretimine son verme kararı aldı. Bu anlaş­mayla az gelişmiş ülkelere 10 yıllık bir muafi­yet tanındı.